Notat ved avgrunnen: Ei mors forteljing
Ein haustdag i 2016 tok Johanne sitt eige liv, 24 år gammal. Igjen sit mor hennar med alle minna, tankar og kjensler. Dette er forteljinga til mora som mista si einaste dotter.
Terapeuten min ber meg teikne ein representasjon av
Johanna. Kan det vere ein båt?
Ja, det kan det.
Eg ser den enkle, opne robåten for meg.
Johanna som romma og romma, raust og ubeskytta.
Frakta dei som trong det, over utrygge og farefulle farvatn,
til det vart altfor mykje for den vesle farkosten.
Teiknar båten. Målar den, blodraud og sliten.
Johanna, Johanna min.
Noko vart alt altfor mykje.
Noko som ikkje var til å romme, og som ho måtte få ein
ende på.
Ho var tolv år då det som hadde vore eit ordinært asylmottak på Trandum, vart gjort om til Politiets utlendingsinternat, eit lukka forvaringssenter for avviste asylsøkjarar. Der, i ein nedlagd militærkaserne rett ved flyplassen på Gardermoen, skulle menneske ein frykta ville rømme før uttransporten, bli haldne i ein fengselsliknande institusjon. Skaka sat ho då framfor tv-skjermen og tok til seg bilda av romma der folk sat innesperra medan dei venta på å bli sende ut av riket. Etterpå sette ho seg ned og skreiv til Raudekrossen for å be om vaskejobb i interneringsleiren.
Hugsar henne som sekstenåring i Theresienstadt. Saman med den nære venninna Frida og mor hennar hadde vi reist til Praha for å vere der nokre dagar i sommarferien. Vi hadde gått over dei gamle bruene der hengelåsar til teikn på evig truskap heng tett i tett. Hadde drukke kaffi i små kafear med plysjdekte møblar og barokkmusikk. Gått oss vill på Kafka-museet og sett Don Giovanni som dokketeaterframsyning. Leikne og lattermilde hadde vi sprunge gjennom brusteinslagde gater i gamlebyen, søkkvåte av høljeregnet som brått kom på.
NB! Rettighetene for utdraget gjelder for aksjonsperioden, derfor har vi måttet fjerne resten av utdraget