11%

Ein gong i framtida har kvinner tatt over verda. Dei har funne ut av at menn er farlege, og at den mannlege befolkninga må bli regulert. Wicca og kjærasten hennar Kali forsøkjer å få barn. Korleis skal to kvinner gjera det i ei slik verd?

Maren Uthaug Samlaget Oversetter: Ingvild Holvik 2023

 

Wicca hadde aldri tenkt at ho ville ha eit barn. I slekta hennar skulle dei for så vidt helst føde eit når dei fylte tjuefem. Kyrkjemodera Walborg hadde gjort det, så det var forventa av alle i W-linja. Ein heilag tradisjon, som ein ikkje måtte bryte. Ein skulle ha minst eitt barn. Dei som likte å vere gravide og føde, fekk fleire. Opp til ti, som ei i ei anna kyrkje hadde. At det fanst så mange med deira blod, betydde også at dei som var så uheldige å vente ein hann, sjeldan blei bedde om å gjennomføre graviditeten.

Wiccas mor, mormor og oldemor hadde alle blitt mødrer i sitt tjuefemte år. Wicca hadde fylt både tjuefem og tjueseks utan å følgje skikken. Mormora og oldemora hadde bedd for henne. Det var første gongen Wicca ikkje gjorde som mora og kyrkja venta av henne, men ho visste at det var snakk om ei kortvarig utsetjing. Før eller sidan var ho nøydd til å føre ætta vidare.

Så då Kali begynte så snakke om at ho gjerne ville ha eit barn, avfeia ho det ikkje straks. Sjølv om ingenting i henne lengta etter å reprodusere seg. Ho og Kali kjende kvar millimeter av kroppen til einannan. Kunne bruke heile dagar på å gå på oppdaging. Ta kvarandre hardt, kjærteikne mjukt, kysse, slikke og sutte. Dei beit og reiv. Wicca visste at ho aldri kom til å få nok av Kali. Og ho hadde ikkje bruk for meir enn
henne. Endeleg var ho lykkeleg med eit menneske som var så fantastisk at ho visste ho aldri ville vere i stand til å elske nokon annan like høgt. Korfor då øydelegge alt med eit barn?

Dei hadde begynt å snakke om det ein kveld mor til Wicca hadde vore innom. Ho var gått utan å seie farvel, for å gjere det heilt klart for Wicca at forholdet mellom henne og Kali var upassande.

«Det er nesten så eg trur ho ville akseptert at eg hadde eit forhold til ei ikkje-truande amasone, viss eg berre skjenkte ætta ein unge», hadde Wicca sagt og rista på hovudet.

«Korfor gjer vi ikkje det?» overraska Kali henne med å seie. «Eg har lenge hatt lyst på eit barn.»

«Har du?»

«Ja, ei lita jente som stel skinnkleda mine og målar seg i fjeset med leppestiften min, ser du det ikkje for deg?»

«Ho ville blitt nydeleg, sidan ho kom frå deg», sa Wicca og drog Kali inntil seg.

Dei hadde ikkje snakka meir om det den dagen, men Kali tok det opp igjen nokre veker seinare.

«Vi kunne fått ei kvar, samstundes. Eg kan flytte inn hit, viss dei andre går med på det. Vi kan vere ein gammaldags familie.»

«Kva med amasonene?» spurde Wicca.

«Eg held fram seinare, når eg kjenner meg klar for det.»

Wicca hadde falle for tanken. Kanskje meir det å bli endå tettare samansveisa med Kali enn tanken på å få eit barn. Det viste kor høgt ho elska henne. Ho var villig til å la eit barn gro i seg så lenge ho var garantert å bli elska av Kali framover. Ho kjøpte ein stor, grøn smaragdring til henne, i same farge som auga hennar. Ein kveld sette ho seg på kne og song for henne. Kali lo.

«Du er jo ein romantikar.» Ho sette på seg ringen og såg lenge på han. Tørka bort ei tåre. «No er det rett før eg også blir det.»

Den kvelden elska dei heftig og lenge.

Dei begynte å synkronisere syklusen sin med det same. Kali var så oppslukt av prosjektet at ho strevde med å konsentrere seg om jobben sin.

«Eg som alltid har elska hannar, no blir eg trøytt berre av tanken på alt eg må få dei til å gjere. Eg fantaserer berre om å tappe sæden deira og ta han med heim til oss.»

Dei hadde bestemt seg for å søke om å få bruke den same hannen. Ein kunne ikkje vere sikker på at det gjekk igjennom. Det kom an på korleis arvematerialet var sett saman hos kvar av dei. Eva sa at ho skulle legge inn eit godt ord for dei.

«Men eg kan ikkje love noko. Det handlar om grafar og statistikkar. Dei har innskjerpa reglane etter utbrota av hoftedysplasi blant hannane dei siste tiåra. Det er viktigare enn nokon gong å få optimert arvematerialet, så vi ikkje endar med å pådra oss alle dei skavankane som folk hadde i patriarkatet. De skulle berre visst kor plaga dei som levde før Evolusjonen, var av arvelege sjukdomar, det dei kalla kreft, og anna elende. Var du heldig, levde du til du var maks nitti, det vil seie berre halvparten av levealderen vi oppnår i dag», fortalde Eva. «Med litt flaks slepp de å føde hannar. Det er det berre ein liten prosentdel som må.»

«Vi kunne dra til eit meir liberalt land og velje same hann, eller få kunstig befruktning», føreslo Kali. Men det var Eva imot.

«Det vil eg ikkje anbefale. Kroppen veit best, og sjølv om vi legar er kloke, er naturen klokare. Den får alltid fram dei sterkaste eigenskapane.»

Dei fekk ein heldig start, då dei fekk lov til å bruke same hann for å skape kvart sitt barn. Wicca drog ned på Senteret dagen etter at Kali var blitt befrukta med den hannen dei begge syntest hadde god lukt. Han var ein Pär. Ein av dei med skandinavisk utsjånad, store hender og eit blendande smil. I tillegg var det debuten hans som avlshann, noko Eva sa at dei skulle sjå på som eit stort pluss. Wicca naut å vere tilbake og håpa ho måtte gjere mange forsøk før det lykkast. Men dessverre. Begge blei gravide på første forsøk og kunne nesten ikkje tru det. Nokre gongar kunne slikt ta fleire år før det lykkast.

Dei skåla for sitt nye liv saman, og for sine felles barn, som spirte i livmorene deira.

«Vi kan alltids bu saman på rommet ditt», sa Kali, «i alle fall dei første åra. Eg eig ikkje anna enn kleda mine, nokre sko og litt sminke.»

«Vi kan også finne eit rundhus med fleire ledige rom, som vil ha oss begge og barna?» sa Wicca, bekymra for at det likevel ville bli for trongt.

«Vi to klarer alt så lenge vi er saman», sa Kali, «eg kan bu på verdas minste rom så lenge du er der.»

Wicca tenkte ofte tilbake på dette, så ofte at ho var blitt usikker på om Kali eigentleg hadde sagt det. Eller om det var ho som ønskte det så inderleg at minnet hadde lurt henne til å tru det.

Ein månad etter at dei hadde skåla for det nye livet sitt, tok hellet slutt. I åttande veke var det mogleg å sjå om fosteret hadde deformert kjønnet sitt til ein hann. Det viste seg at Kali venta ein gut. Testen viste også at arvematerialet hennar hadde ei samansetning som tilsa at ho skulle bidra til dei 11 % hannane som måtte vere til disposisjon for at menneskeheita skulle kunne reprodusere seg utan innavl. Viss ho nokosinne ønskte eit barn, måtte ho føde denne guten til samfunnet først.

Dei gret heile den dagen dei fekk beskjeden. Kali måtte kaste opp fleire gongar, og Wicca blei sitjande på rommet med dårleg samvit over at det krypet som hadde slått seg ned i henne, ville bli til eit barn, mens Kali, som eigentleg var den av dei som ønskte å bere fram ein baby, ikkje kunne få ein før ho hadde levert inn ein gut.

Etter ei tårefylt natt ble dei einige om at det var ein strek i rekninga, men ikkje katastrofalt. Kali måtte berre stå over ein omgang. Dei hadde, som alle andre, vore klare over reglane. Kvinner som ønskte å bli gravide kunne bli pålagde å føde ein gut. Dei låkaste blei sjølvsagt sorterte bort allereie i magen, og kom du frå ei grein som fødde mange barn, som W-linja, var det også usannsynleg at du blei bedd om å gjennomføre eit svangerskap med ein hann. Kali var derimot einaste barn av ei eldre biologisk mor utan søsken, som hadde reist rett etter fødselen og ikkje hadde fått fleire. Kali var bra for genforrådet.

«Vi oppdrar barnet mitt som om det var ditt også. Vi kan seie at ho er di?» trøysta Wicca.

«Kanskje det er bra at vi berre får eitt spedbarn om gongen», svarte Kali og prøvde å vere tapper.

I fleire månader gjekk alt fint. Dei takka ja til all coachinga dei kunne få, for å hjelpe Kali gjennom prosessen på best mogleg vis. Det hende at ein liten del av dei som bar fram hannar, blei råka av ei falsk morsbinding, som fekk dei til å tru at dei elska hannen i magen og ville behalde han. Ein slags galskap som kunne råke det gravide sinnet. Kali stilte seg avvisande til eit slikt scenario.

«Eg kjenner berre avsky for det eg har inni meg, eg kan ikkje vente med å få det ut, så eg kan komme i gang med å få eit barn», sa ho til både Wicca og rettleiaren deira.

Dei kvinnene som uheldigvis måtte føde hannar for å halde samfunnet ved lag, blei rikeleg kompenserte. Både i form av likvide midlar og i form av massasje, bad og andre måtar å oppnå velvære på. Men Kali var ikkje interessert i noko av det. Ho kasta opp fleire gongar for dagen og orka ikkje at nokon skulle ta på henne. Ikkje eingong Wicca. Ho måtte ta seg fri frå dressørjobben på Senteret og brukte heller dagane til å lese om graviditet og fødsel.

«For å vere klar når det ein gong blir min tur», sa ho. Ho sette seg opp og undertrykte ein rap for å unngå å kaste opp.

«Tenk at eg må gjennom dette marerittet endå ein gong for å få barn», sa ho og gret litt. «Kanskje eg skal droppe å få mitt eige og nøye meg med ditt.»

«Ikkje mitt», sa Wicca og la armen rundt henne. «Vårt!»

Kalis mage vaks raskare enn Wiccas, eller kanskje var det mindre synleg på Wicca, som var rund frå før, enn på Kalis kantete kropp. Dei tettsitjande skinnkjolane var allereie for tronge, så ho hadde vore hos amasoneskreddaren for å få sydd eit par plagg som magen kunne vekse i. Ho hadde i alle fall ingen planar om å ofre stilen sin berre fordi ho måtte donere ein hann.

Kali mista sexlysta straks ho var blitt gravid, og fekk henne ikkje tilbake, sjølv då kvalmen avtok. Wicca hadde derimot større behov enn nokon gong før. Ho måtte frekventere Gata minst ein gong i veka, og det hende det blei tre–fire gongar. Kali blei alltid med og passa på å gjere avtalar med Lars på førehand, så ho kunne sitje hos han mens ho venta på Wicca.

«Eg kjenner meg som eit nytt menneske når eg har snakka med Lars. Han reinsar sinnet mitt», sa ho.

«Snakkar de berre?» spurde Wicca sjalu.

Kali lo. «Viss eg hadde kjent trong til fysisk utfalding, er du den første eg ville tydd til, det veit du», sa ho, og Wicca kjende seg overtydd. Men ho var framleis sjalu. Over at Kali ikkje kjende at sinnet hennar blei reinsa når ho snakka med henne, berre med Lars. Ho prøvde å unnskylde seg med at det var hormona som gjorde henne misunneleg, men til inga nytte.

«Kva snakkar de om?» spurde ho igjen og igjen og anstrengde seg for å ikkje høyrast mistruen ut.

«Å, alt mellom himmel og jord. I dag snakka vi om korleis det er for Lars å leve som mann.»

«Men han er jo ikkje mann.»

«Nei, det har du heilt rett i», sa Kali forsonleg, «hjelper du meg av med kjolen, det innsnørte brystet mitt har vakse, og alt eg gjer for å halde det nede, fører berre til uuthaldelege smerter på slutten av dagen.»

Begge var ni månader på veg, og fødslane var berre få dagar unna. Wicca hadde sove i ein dødliknande dvale den natta og hadde ikkje høyrt at Kali stod opp frå senga. Ho lurte på kor ho kunne vere, då ho vakna, men slo det bort med at ho sikkert var gått for å ta seg eit bad eller lage frukost. Ho låg og håpa at Kali laga pannekaker. Mens Kali hadde blitt meir og meir skranten å sjå til under graviditeten, fordi kvalmen aldri heilt sleppte taket, hadde Wicca kasta seg grådig over alt. Det var som om smakslaukane, sansane og den generelle appetitten på livet var multiplisert med fleire hundre. Graviditeten var ein tilstand ho gjerne skulle ha vore i konstant, om det ikkje måtte resultere i barn.

Brevet, eller snarare den hastig skribla beskjeden, låg på nattbordet. Ho fann han først etter at ho hadde vore rundt i heile huset og leita etter Kali.

Tilgi meg, men eg greier det ikkje likevel. Eg ønsker av heile mitt hjarte at du og barnet ditt får eit lykkeleg liv. Det fortener de. Eg vil alltid elske dykk.

Kali

Wicca stira lenge på lappen. Sjokket breidde seg langsamt innanfrå og ut. Ho sprang ut på kjøkkenet til Eva, som sat og broderte.

«Har du sett Kali?»

«Du ser dårleg ut?» sa Eva og la nåla frå seg.

Wicca gav henne brevet utan eit ord.

Eva tok seg til munnen.

«Det må ha rabla for henne. Veit du kor ho kan ha dratt?»

Wicca pusta tungt og tok seg til magen. «Eg trur eg skal føde.» Ho sette seg på ein stol og knurra ut smerta frå den første ria. «Kor er Kali?» skreik ho.

Det gjekk over to veker før ho hadde krefter til å forlate huset i Himlingeøje. Ho overlét den nyfødde Wendy til Eva, som allereie var den som tok seg mest av henne.

Wicca var tung i underlivet då ho endeleg var framme i Gata. På avstand såg ho Lars sitje framfor huset og amme ein raudhåra baby. Ho drakk grådig av brysta hans. Kali var ingen stadar å sjå. Ein augeblink tenkte ho at det var Kalis barn han amma. Men det
gjekk opp for henne at det var altfor stort. Ho hadde lyst å springe bort til Lars og trygle han om å fortelje kor Kali var, men fekk seg ikkje til å gjere det. Lars ville sikkert ikkje seie det, så lenge Kali ikkje ville bli funnen. Gråtande snudde ho og gjekk heim til barnet ho håpa ho kom til å elske.